Sigma 18-200mm F3.5-6.3 Contemporary @ Canon 650D

Met een meer dan 10 keer zoombereik haal je een onderwerp dicht naar je toe, maar kan je ook een overzichtsopname maken zonder van lens te wisselen. Aan dit zoombereik heb je vrijwel altijd genoeg. Ter illustratie zie je hierboven twee opnames: vlak achter elkaar genomen vanuit dezelfde positie. Eerst met een brandpuntsafstand van 18mm, daarna met een brandpuntsafstand van 200 mm.

Bouw en autofocus

Allereerst valt het op hoe compact deze zoomlens is. Korter (16%), smaller (10%) en lichter (30%) lichter dan de Canon 18-200 mm. In vergelijking met de Canon 18-55mm STM kitlens is de Sigma 18-200mm C slechts 2,5 cm langer en 1 cm breder, terwijl het zoombereik 3,5 x zo groot is. De Sigma 18-200 mm behuizing is gemaakt van een licht en stevig composiet materiaal, de vatting is van metaal. Net als alle superzooms wordt dit objectief meer dan twee keer zo lang als je de langste brandpuntsafstand instelt en de meegeleverde zonnekap gebruikt. Op het objectief zitten drie schuifschakelaars: voor AF vs handmatig scherpstellen, aan/uit van de beeldstabilisatie en om de zoom te blokkeren tijdens transport.De zoomring loopt soepel. Misschien zelfs iets te soepel. Als je de camera om je nek hebt hangen zonder de lens te vergrendelen, verschuift de zoom als vanzelf van 50 mm naar 80 mm (“creeping”). De scherpstelring heeft een relatief korte slag, waardoor je snel handmatig scherp kan stellen, maar het ook lastiger is om nauwkeurig handmatig scherp te stellen. Omdat superzooms geen groot diafragma hebben, is dat niet erg. De Hyper Sonic Motor (HSM) zorgt voor een snelle, stille AF. Veel camera’s stellen minder snel en minder nauwkeurig scherp bij de langste brandpuntsafstand van een superzoom, omdat het beeld dan donkerder en minder contrastrijk is. In deze test hebben we daarom wat extra aandacht besteed aan de werking van de AF bij de langste brandpuntsafstand. Dat viel heel erg mee: de nauwkeurigheid is goed en de AF snelheid bij mooi weer was zelfs verbazend goed.{insertgrid=288}

Beeldstabilisatie

Het is mooi dat de Sigma 18-200 mm is voorzien van ingebouwde beeldstabilisatie. Ingebouwde beeldstabilisatie (‘OS’) zorgt er voor dat je langer uit de hand kan blijven fotograferen, zonder dat je hogere ISO waardes hoeft in te stellen op de camera om bewogen opnames te voorkomen.
We hebben de beeldstabilisatie getest bij een brandpuntsafstand van 46 mm. Fotografeer je vanuit de hand, dan begint de resolutie af te nemen van een 1/50 seconde. Opnames gemaakt met beeldstabilisatie, maar bij een sluitertijd van 1/13 seconde, bleken scherper te zijn. De ingebouwde beeldstabilisatie leverde een winst op van 2 tot 3 stops.

Lichtafval Sigma 18-200mm Contemporary

Lichtafval is – net als bij de Canon 18-200mm zoomlens – mooi in toom gehouden voor een zoomlens met zo’n groot zoombereik. Bij volle opening zal lichtafval in sommige situaties zichtbaar zijn, maar als je een kleiner diafragma gebruikt, waardoor de scherpte ook toeneemt, dan zal je in de praktijk geen last hebben van lichtafval. De opname hiernaast is gemaakt bij volle opening.

Sigma 18-200mm Contemporary @ 200mm, 200 ISO, f/6.3, 1/4000 sec

Zowel de testcamera als de Sigma 18-200 mm C zijn niet ontworpen voor actiefotografie. Toch vielen de resultaten ons, gemaakt bij de langste brandpuntsafstand en bij volle opening, heel erg mee. Onder dit soort omstandigheden mag je niet verwachten om met 100% geslaagde opnames thuis te komen, al was het maar omdat ik geen actiefotograaf ben. Het aantal geslaagde opnames was net zo groot als bij een eerdere sessie, toen ik op wintersport fotografeerde met een 70-200 mm f/2.8 lens, die ongeveer 5 keer zo duur is als de Sigma 18-200mm. Een duurder, lichtsterk objectief geeft scherpere opnames met een mooiere bokeh. En daar betaal je stevig voor.

Vervorming

Het verloop van de vervorming is typisch voor een superzoom en verloopt van zichtbaar tonvormig bij 18 mm, naar kussenvormig bij brandpuntsafstanden boven de 30 mm. Met name de tonvormige vevorming bij de kortste brandpuntsafstand is af en toe duidelijk te zien. Mooi aan het ontwerp is, dat deze vervorming bij 22mm al niet meer zichtbaar is.
Vervorming is voor RAW bestanden in Lightroom of Photoshop eenvoudig automatisch te corrigeren met lenscorrectieprofielen. En als je niet de beschikking hebt over deze programma’s: omdat de vervorming tussen 28 mm en 200 mm zo constant is, kan je voor dat hele zoombereik toe met eenzelfde correctie.

Overstraling

De Sigma 18-200 mm C verslaat heel veel, veelal duurdere objectieven, als het op overstraling aankomt.

Zelfs onder de meest extreme omstandigheden heb je opmerkelijk weinig nevenbeelden of overstraling. De opname hiernaast is recht tegen de zon in gemaakt. Het overstraalde gebied rondom de zon is extreem klein en er zijn – ondanks de zeer felle lichtbron-  in het beeld geen nevenbeelden als gevolg van interne reflecties terug te vinden. Dit is gewoon, ongeacht de prijs van een objectief,  echt heel goed.

Scherpte: zoom of megazoom?

Sommige mensen verwachten van een megazoom dezelfde beeldkwaliteit als van veel duurdere objectieven met een vast brandpunt of van veel duurdere, lichtsterke zoomlenzen. Dat is niet realistisch. De huidige megazooms leveren over het hele zoombereik een acceptabele beeldkwaliteit, die beter is dan wat je met een compactcamera bereikt. Bij de meeste brandpuntsafstanden wordt de hoogste scherpte bereikt na 1 stop diafragmeren. De scherpte in het centrum is altijd wat hoger dan in de uiterste hoeken. Zelfs bij de langste brandpuntsafstand, dat was vroeger nog wel eens de zwakte van een megazoom, is het beeld nog bruikbaar. Om je een indruk te geven van de scherpte bij de langste brandpuntsafstand, kan je een paar van de testopnames op deze pagina uitvergroten tot 100%. Voor wie een groot belang aan scherpte hecht, is de lichtsterke Sigma 17-70 mm C een betaalbaar alternatief.

Sigma 18-200 mm C @ 200mm, 400 ISO, 1/4000 sec, f/6.3 (detail)

Chromatische aberratie Sigma 18-200mm Contemporary

Bij laterale chromatische aberratie komen in de hoeken van het beeld niet alle kleuren op exact dezelfde plaats uit, waardoor je in de hoeken bij scherpe contrastovergangen groene en paarse randen tegen kan komen. Ook de scherpte in de uiterste hoeken wordt hierdoor een klein beetje minder. Vergelijk je opnames gemaakt met de Sigma 18-200mm C met de Canon 18-200mm, zonder lenscorrecties (voor chromatische aberratie en lichtafval) toe te passen (zie de RAW tabel onderaan in deze test), dan zijn beide objectieven zowel bij de kortste als bij de langste brandpuntsafstanden aan elkaar gewaagd voor wat betreft chromatische aberratie en scherpte. Bij een brandpuntsafstand van 200 mm was de chromatische aberratie zelfs opvallender aanwezig in de testopname gemaakt met de duurdere Canon 18-200 mm dan met de Sigma 18-200 mm C. Hieronder zie je een deelvergroting uit een hoek van het beeld.Hierboven zie je een 100% deelvergroting, gemaakt van een uiterste hoek van een testopname, waarin je chromatische aberratie kan herkennen. Dit is de worst case die we zijn tegengekomen. Zelfs als je niet corrigeert voor chromatische aberratie, dan zal de chromatische aberratie in deze worst case pas opvallen als je grotere afdrukken dan A4 formaat maakt. Bij Nikon camera’s worden alle jpg bestanden automatisch gecorrigeerd voor chromatische aberratie, maar op een Canon camera kan je alleen Canon lenzen corrigeren voor chromatische aberratie. Daarom scoort de Canon 18-200mm voor jpg bestanden in de tabel bij de conclusie voor jpg bestanden iets hoger voor chromatische aberratie en scherpte dan de Sigma 18-200 mm C. Corrigeer je de opnames gemaakt met de Sigma 18-200 mm C achteraf voor chromatische aberratie, dan vallen deze verschillen weg.Macro?

Vergelijken we de specificaties van de Sigma 18-200 mm C met die van kitlenzen of andere superzooms, dan biedt de Sigma 18-200 mm C ook meer close-up dan de concurrentie.

De Sigma 18-200 mm Contemporary is ook heel geschikt voor close-up fotografie. En dat maakt het objectief extra veelzijdig. De kortste scherpstelafstand bedraagt slechts 39 cm, wat een afbeeldingsmaatstaf van 1: 0.33 oplevert. Dat is beter dan de 0.26x die de vorige versie van de Sigma 18-200 mm realiseerde. En Sigma laat dat tot uiting komen door het begrip “macro” op te nemen, in de toch al niet zo korte: Sigma 18-200mm F3.5-6.3 DC Macro OS HSM C. Echt macro is het niet, daarvoor hanteren we als definitie dat het beeld op de sensor net zo groot wordt als het origineel (afbeeldingsmaatstaf 1:1).

Bokeh

Alle superzooms hebben een minder wollige achtergrondonscherpte. En de Sigma 18-100mm C is daar geen uitzondering op, zoals je ook kan zien in de praktijkopnames, gemaakt in de sneeuw. Toch viel de opname van onze bokeh testopstelling, gemaakt bij de langste brandpuntsafstand – voor een superzoom – ons nog mee. Maar als je echt een mooie bokeh wilt, zonder al te veel geld uit te geven, kies dan een lichtsterk objectief met een vaste brandpuntsafstand of voor de Sigma 18-70 mm f/2.8-4 C.

Sigma 18-200mm Contemporary @ 200 mm , f/6.3

Conclusie Sigma 18-200mm Contemporary test met Canon 650D

Voordelen

• Compact, licht en toch zeer degelijk gebouwd

• Beeldkwaliteit gelijkwaardig aan duurdere alternatieven

• Ingebouwde beeldstabilisatie

• Zeer goed beschermd tegen overstraling

Aantrekkelijk geprijsd

Nadelen

• Beperkte lichtsterkte, met name bij 200mm

• Scherpte in de uiterste hoeken blijft achter op het centrum