De Tamron 18-270mm VC is een zeer compacte zoomlens met een sensationeel groot 15x zoombereik èn ingebouwde beeldstabilisatie. Vergeleken met zijn voorganger, de Tamron 18-270mm f/3.5-6.3 Di II VC LD Aspherical IF Macro AF uit 2008 (model B003), is het onderwerp van de huidige test de Tamron 18-270mm f/3.5-6.3 Di II VC PZD AF uit 2011 (model B008) een halve centimeter korter en 100 gram lichter. Een filter diameter van 62 mm in plaats van 72 mm, si een aanzienlijk verschil.
Afgezien van de Sigma 18-250 mm, zijn er weinig walkaround lenzen met zo’n groot zoombereik, dat varieert van groothoek tot supertele. De Tamron 18-270mm is een Di lens, wat inhoudt dat dit objectief is ontworpen voor gebruik op een camera met een APS-C sensor. Bij registratie van het objectief bij de importeur, krijg je vijf jaar garantie.

Tamron AF 18-270mm f/3.5-6.3 Di II LD IF Asph. VC macro @ Canon 650D

Beeldhoek Tamron 18-270 mm VC @ 270 mm

Aan de hand van deze twee opnames is het duidelijk dat je met dit type lens geen andere mee hoeft te nemen op vakantie. Van overzichtsopname tot detailopname: je maakt het vanaf dezelfde positie. Tamron geeft in de naam aan dat dit ook een macro objectief is. Dat is niet zo, want de maximale afbeeldingsmaatstaf haalt geen 1:1. Maar de kortste instelafstand van 49 cm is wel genoeg om bijvoorbeeld een close-up van een bloem te maken.

Bouw

Aan de constructie van de Tamron 18-270mm is te merken dat het een consumentenlens is. Het is een heel licht objectief waarin veel kunststof verwerkt is. De lensvatting is van metaal. Als je er zuinig op bent, gaat het waarschijnlijk jarenlang mee. Qua bouw vind ik een (duurder) objectief zoals de Tamron 24-70mm veel mooier uitgevoerd.
Als je met het objectief uitzoomt, dan wordt het bijna drie keer zo lang. Het objectief is voorzien van een schakelaar om de zoomlens tijdens transport vast te zetten in de meest compacte configuratie. Verder is de Tamron 18-270mm nog voorzien van een AF/MF schakelaar en een schakelaar voor de beeldstabilisatie (Vibration Compensation: VC). Het geteste exemplaar vertoonde geen “creeping”, d.w.z dat de lens vanzelf zou uitzoomen als die verticaal naar beneden wijst (lees: voor je buik hangt).

Autofocus

De autofocus van de Tamron 18-270mm is voorzien van een Piëzo drive (PZD), wat volgens Tamron snelle, precieze en stille autofocus oplevert. De Piëzo drive reduceert het aantal bewegende onderdelen in de lens en ook de omvang en het gewicht. Het objectief is redelijk stil: veel stiller dan de Tamron 28-75mm, die we onlangs hebben getest. Toch betwijfel ik of het objectief stil genoeg is om video opnames mee te maken.
Bij het maken van de testopnames merkten we dat de AF een grotere spreiding laat zien dan duurdere objectieven. Als je een belangrijke opname wilt maken bij de lagere brandpuntsafstanden kan twee afzonderlijk scherp gestelde opnames maken, geen kwaad. Met name bij de langere brandpuntsafstanden heeft de AF bij onderwerpen met weinig contrast of in situaties met weinig licht moeite om de juiste scherpte te vinden.

Beeldstabilisatie

Dit is een van de merkwaardigste testen van de beeldstabilisatie die we hebben uitgevoerd. We maken testopnames bij een brandpuntsafstand van 65 mm ( 103 mm @ FF) bij verschillende sluitertijden. Eerst zonder beeldstabilisatie en meteen daarna met beeldstabilisatie. Normalerwijze fotografeer ik met redelijk vaste hand, maar nu waren de opnames gemaakt zonder beeldstabilisatie bij een sluitertijd van 1/200 seconde al minder scherp dan opnames gemaakt met beeldstabilisatie en een sluitertijd van 1/6 seconde. Hoe langer de sluitertijd, des te onscherper het beeld van de opnames zonder beeldstabilisatie werd. De scherpte van de opnames gemaakt met beeldstabilisatie bleef gelijk over de range van 1/200 tot en met 1/6 seconde. De conclusie lijkt dan ook gerechtvaardigd dat de beeldstabilisatie het zeer goed doet. Veel beter dan de fotograaf, in dit geval.

Tamron 18-280mm VC @ 270 mm, f/6.3, 1/125 sec + VC, 100 ISO

Scherpte Tamron 18-270mm

Een vakantiezoom met een 15 x zoombereik kan natuurlijk nooit dezelfde scherpte leveren als duurdere, meer gespecialiseerde objectieven. Dat valt met name op bij de langere brandpuntsafstanden. Bij volle opening is de scherpte in de hoeken nog wat minder dan in het centrum, maar dat is na 1 stop diafragmeren volledig rechtgetrokken. Om een indruk te krijgen van de scherpte bij 270mm en f/6.3, kan je een deelvergroting bekijken van bovenstaand lammetje. Het is wat wolliger dan het beeld van een dure telelens en ook de lichtafval is te herkennen. Er zullen waarschijnlijk veel fotografen zijn die tevreden zijn met een dergelijke beeldkwaliteit.

Lichtafval

Bij een brandpuntsafstand van 18mm en volle opening is de lichtafval met 1 stop duidelijk te herkennen. Ook bij de langere brandpuntsafstanden is de lichtafval bij volle opening zichtbaar. Maar na 1 stop diafragmeren wordt de lichtafval al beduidend minder.

Vervorming

De Tamron 18-270mm VC vertoont een voor superzoomlenzen karakteristiek patroon van zichtbare tonvormige vervorming bij 18mm, dat ergens rond de 28 mm omslaat naar zichtbare kussenvormige vervorming bij alle brandpuntsafstanden groter dan 50mm.

Voor zowel jpg als RAW bestanden zitten er in Lightroom lenscorrectieprofielen, waarmee de vervorming eenvoudig gecorrigeerd kunnen worden.

Bokeh

De bokeh is mooi rond dankzij de ronde diafragma lamellen. Bij de kortere brandpuntsafstanden vertoont de bokeh een duidelijke rand. De bokeh bij 270mm viel in onze testopstelling hartstikke mee, zoals je in de afbeelding hiernaast kan zien. In de praktijkopnames gemaakt bij een brandpuntsafstand van 270mm en volledig open diafragma (f/6.3) bleek de achtergrond nog steeds vrij onrustig te zijn.

Flare

De Tamron 18-270mm wordt geleverd inclusief zonnekap en de lenselementen zijn voorzien van BBAR (Broad-Band Anti-Reflection) coatings die interne reflecties zo veel mogelijk beperken. . Toch loont het de investering om er een zonnekap bij te kopen voor het telebereik. Het is onmogelijk om met de meegeleverde bloemvormige zonnekap bij een 15x zoombereik tegenlicht af te schermen bij alle brandpuntsafstanden. En dit objectief is gevoelig voor overstraling: bij tegenlicht kan er een redelijk grote zone zijn met verminderd contrast als gevolg van overstraling. In onze testbeelden zijn we vrijwel geen nevenbeelden – diafragmavormige gekleurde vlekken die bij tegenlicht zichtbaar kunnen worden – tegen gekomen.

Chromatische aberratie Tamron 18-270mm

Bij de Tamron 18-270mm kan je met name bij de langere brandpuntsafstanden (200 mm en hoger)  in de praktijk chromatische aberratie tegenkomen bij scherpe contrastovergangen in de hoeken van het beeld, zoals in de 100% beelduitsnede hiernaast. Laterale chromatische aberratie is softwarematig goed te bestrijden, bijvoorbeeld door gebruik te maken van het lenscorrectieprofiel van de Tamron 18-270mm in Lightroom.

Conclusie Tamron AF 18-270mm f/3.5-6.3 Di II LD [IF] Asph. VC macro test

Voordelen

• Veelzijdig, 15 x zoombereik
• Compact gebouwd
• Effectieve beeldstabilisatie

  Nadelen

• Zichtbare chromatische aberratie
• Gevoelig voor overstraling
• AF niet altijd trefzeker

Bij de introductie van de eerste versie van de Tamron 18-270mm in 2008, was dit een qua zoombereik en compacte bouw een uniek objectief. Nog steeds zijn er op de Sigma 18-250mm na, heel weinig van dit soort megazooms beschikbaar voor bezitters van een Canon camera. Het objectief is niet ontworpen voor de veeleisende fotograaf. Toch zal er een grote groep fotografen zijn die graag op stap gaan met 1 objectief, waarmee ze al hun opnames kunnen schieten, van close-up tot overzichtsopname tot extreme telelens. De ingebouwde beeldstabilisatie is een goede compensatie voor de enigszins beperkte lichtsterkte, waardoor je ook bij weinig licht nog opnames kan maken met een langere brandpuntsafstand.